Recenzja wyd. DVD filmu

Brasileirinho. Muzyka słońca (2005)

Film Kaurismakiego to film dokumentalny. Ma opowiadać o muzyce. Muzyce choro. Choro to połączenie europejskiego popu wieku XIX-tego, czyli walca i polki z muzyką afroamerykańską. Choro to muzyka nierównomierna, nieco chaotyczna, gdzieś pomiędzy sambą, bossa novą i czymś tam jeszcze, z instrumentarium gitarowym, fletem, klarnetem lub mandoliną przy akompaniamencie pandeiro.   Oglądając "Brasileirinho", trudno uniknąć poczucia bezustannych prób naśladownictwa "Buena Vista Social Clubu". Niestety Kaurismakiemu daleko do Wendersa. Jego film nie porywa energią muzyki i charakterami bohaterów, raczej nieśpiesznie włóczy nas do miejsc i ludzi, w których ta muzyka gra. Już na samym początku jedna z postaci zaznacza, że czas dla choro jest ciężki, jakby na wytłumaczenie reżysera, i trudno się oprzeć wrażeniu, że film jest próbą reanimacji mody na ten brazylijski styl.   W moim odczuciu zasadniczym błędem tego filmu jest brak narratora bądź bohatera, który przeprowadziłby nas z rozmysłem przez świat muzyki choro. Tymczasem Kaurismaki przeskakuje bezładnie przez wszystko, co z tą muzyką może mieć związek, zostawiając wrażenie zlepku scen oscylujących szeroko wokół tematu. Jedyna ciekawa moim zdaniem scena to ta, gdzie mistrzowie pandeiro (rodzaj tamburynu skrzyżowanego z bębnem szamańskim) dają pokaz swoich wirtuozerskich możliwości.   Nie zachwyca też strona wizualna. Nawet jak na dokument, zdjęcia są zrealizowane bardzo niedbale, a w odniesieniu do roboty Robby’ego Müllera w "Buena Vista Social Club" "Brasileirinho" stoi po gorszej stronie operatorskiej przepaści.   Choć mi osobiście muzyka choro, jak i sam film nie przypadły do gustu, to jestem w stanie sobie wyobrazić "chorych" na choro, którzy mogą mieć zgoła odmienne zdanie o "Brasileirinho".   Płyta DVD oprócz licznych trailerów filmowych od SPI zawiera polskiego lektora z dźwiękiem DD 2.0 i obraz w formacie 1.77:1.